Het is zomer in Nederland. Prima weer dus om een beetje aan apparatuur te knutselen. Een overzichtje van wat ik de afgelopen tijd heb gedaan, tenminste, de projecten die het overleefd hebben. Niet heel spannend, maar het houdt je van de straat. En een mooi excuus om wat foto’s te posten.
Eerst een Yamaha CT-810 tuner. Mooi analoog apparaat met een houten kast. Redelijk gevoelig en uitgerust met ‘OTS’, Optimum Tuning System. Zoals alle tuners van die leeftijd was een beetje TLC nodig: uiteraard een grondige schoonmaak, zowel van binnen als van buiten, een beetje doorsolderen en – standaard – nieuwe lampjes en het schoonmaken van de potmeter voor het uitgangssignaal. Wat? wat is ‘doorsolderen’? Oh, sorry. Oude soldeerverbindingen hebben de neiging onder invloed van temperatuur (warmte) en trillingen los te raken. Dan geleidt de verbinding niet meer en vertoont het apparaat kuren. je verwijdert de oude soldeer en soldeert alles opnieuw (of natuurlijk alleen de printplaat waar de verbindingen niet meer goed zijn). Een ideaal stuk gereedschap daarvoor is een de-soldeerstation met een vacuümpomp, maar die heb ik niet. Dus gaat het gewoon met een tinzuigertje (plop).
Hoe dan ook: allemaal niet heel spannend. Behalve dan het lampje van de afstemindicator. Dat zit in een soort doosje dat (uiteraard) helemaal uit elkaar moest. En ook nog met enig beleid, want het zit bevestigd aan de afstemsnaar. En je wil niet dat die breekt, neem dat maar van mij aan. Heb ik gelezen op het internet natuurlijk, mij overkomt zoiets niet. En dat ziet er dan zo uit:
Nou ja, een hoop gepriegel en lelijke woorden dus. Maar het resultaat van het gepriegel en gepoets mag er zijn. Tenminste, dat vind ik.
Telefunken TLX-10 Professional
Of ze écht professional zijn weet ik niet, maar de naam is natuurlijk indrukwekkend. De luidsprekers zelf wat minder op het eerste gezicht. Een vrij klein luidsprekertje (nog geen 30 cm. hoog), gesloten systeem met een 16 cm. woofer en een 19 mm dometweeter.
Op de één of andere manier doet-ie me een beetje denken aan een paar Rogers LS3/5a luidsprekers. Niet dat ik zeg dat ze net zo goed zijn, maar het ontwerp vertoont wat overeenkomsten.
Hoe dan ook: de vorige eigenaar was blijkbaar niet zo onder de indruk van de naam ‘Telefunken’ en had de naam op het front eerst met een Edding zwart gemaakt en er daarna Pioneer-badges overheen geplakt. Want iedereen weet dat Pioneer de beste luidsprekers maakt… Hoewel, eerlijk is eerlijk: Pioneer heeft, samen met TAD, een aantal luidsprekers gebouwd die meer dan de moeite waard zijn. Maar ik dwaal af.
Het verwijderen van die badges was geen probleem, maar die Edding zit goed vast. Omdat het verder geen enkele invloed op de klank heeft laat ik dat voorlopig voor wat het is, maar als iemand een goede tip heeft hoe dat te verwijderen zonder de opdruk eronder te beschadigen: ik hoor het graag. Verder lijkt de achterkant enigszins op een gatenkaas: blijkbaar hebben ze vastgeschroefd gezeten. Omdat die gaten niet door-en-door zijn maak ik me er niet al te druk om.
De schroefjes op het front zijn nep, puur voor het uiterlijk. Dus moest de achterkant eraf om bij de units te komen. Toen bleek dat de (ruime hoeveelheid) dempingsmateriaal totaal verdroogd was. Gelukkig heb ik daar wel wat van in huis, dus vervangen is geen probleem. Eerst de drivers even extra vastzetten, die waren in de loop der jaren wel een beetje losgetrild. En, omdat ik toch bezig was, de vaste kabel vervangen voor een losse luidsprekerterminal zodat de Telefunkens makkelijker/sneller zijn aan te sluiten (of los te koppelen natuurlijk).
Zoals gezegd: allemaal niet heel spannend, maar best een aardig klusje. En ze klinken geheel niet onaardig, doet me toch weer aan de Rogers denken. Maar dan met iets meer laag en iets minder detail. En een ander prijskaartje.
Yamaha DX27S
Een beetje vreemde eend in de bijt. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door synthesizers en keyboards. Niet dat ik kan spelen (meestal schakelt een synthesizer zichzelf uit als ik binnen een straal van 5 meter kom), maar ik blijf het geweldige apparaten vinden. Maanden terug heb ik het toetsenbord van een synthesizer van een vriend gerepareerd, dus toen ik een synthesizer tegenkwam voor een zacht prijsje omdat het toetsenbord stuk was durfde ik dat wel aan. Eén toets zat helemaal los en een paar toetsen werkten slecht: je moest hard drukken voor er geluid uit kwam. Stof, zo schatte ik in.
Wat ik van die eerste synthesizer heb geleerd is dat het vooral een kwestie is van veel, heel veel schroefjes die los moeten voordat je bent waar je zijn moet. Dat betekent veel foto’s en veel zakjes met verschillende schroefjes. Netjes werken dus. Oh, en omdat je ondersteboven werkt moet je een constructie bedenken waardoor de toetsen niet het volle gewicht dragen. Als je dan de bevestiging losmaakt worden ze in één keer losgedrukt. Heb ik op internet gelezen.
Nou ja, 64 schroefjes in zes zakjes verder was ik waar ik zijn moest. het geluk was met me: de losse toets was niet afgebroken. maar het veertje dat de toets vastzette was losgeraakt. En, nog mooier: het veertje was weliswaar losgeraakt maar zwierf nog in de synthesizer rond. Dus: friemelen, lelijke woorden, nog meer friemelen, tot 10.000 tellen en tenslotte met een pincet (dat had ik een kwartier eerder kunnen bedenken) het veertje op zijn plaats gedrukt. En voilà: de toets zat weer vast, en ook nog op de juiste plaats.
Toen nog met een wattenstaafje en wat alcohol (lees: 9 wattenstaafjes en een half flesje alcohol) alle toetscontacten schoongemaakt, potmeters gereinigd en 64 schroefjes weer in het juiste gaatjes geschroefd. En verdomd, het werkte! Maar hoewel de synthesizer weer in topconditie is, is mijn muzikaliteit dat nog steeds niet. Ik denk dat ik het maar bij schroefjes los- en vastschroeven hou.
Dus als je je afvraagt hoe ik de Nederlandse zomer doorkom: zo dus. Dat verklaart ook waarom ik zo goed gecamoufleerd ben als ik de supermarkt tussen de pakken melk sta.
The Sweet Spot 