* In de stem van Morgan Freeman of Vincent Price, met de tekst scrollend door het beeld * Gewapend met slechts een simpele soldeerbout en een schroevendraaier vecht deze loner tegen het kwaad en voor een beter geluid. Een strijd met pieken en dalen, maar vandaag komt hij de zwaarste tegenstander tot nu toe tegen. Zal onze held winnen? Of is dit het einde?
Van een gulle oom kreeg ik, in een tijd, lang, lang geleden, een heel gaaf speeltje: een Yamaha soundbar, de YSP-1000. Een beest van een ding, bedoeld voor onder (of boven) je TV, om het geluid te verbeteren en zelfs voor surround te zorgen. In de forse behuizing van 1030 x 194 x 118 mm hebben de techneuten van Yamaha een heleboel elektronica, een display en 42 (!) luidsprekers gepropt. 42? Mooi getal trouwen, maar dat terzijde. Het geheel weegt een dikke 13 kilo en kwam met de gebruiksaanwijzing, een kalibratie microfoon en de bijbehorende afstandsbediening. Na een hoop gedoe lukte het alles te laten werken zoals ik wilde. Dat feest duurde precies een dag, daarna ging-ie niet meer aan. Dus: alles weer losgehaald en in een hoek gezet met de gedachte: ‘Daar kijk ik nog wel eens naar’.
En dus, een jaar later was het zover. Na wat geGoochel kwam ik erachter dat de condensator C515 in de voeding kapot was. Dat leek me een klusje dat ik wel aankan, dus vol enthousiasme begon ik te schroeven. En te schroeven. En verder te schroeven. En… nou ja, je snapt het wel, een heleboel schroeven voor ik was waar ik zijn moest.
De printplaat die ik moest hebben was gelukkig makkelijk los te maken, dus daar kwam de soldeerbout. Alleen jammer dat ik niet de juiste condensator in huis had. Maar lang leven de interwebs! Voor 23 cent per stuk (de verzendkosten waren aanzienlijk hoger) kwam de postbode een nieuwe brengen.
Nu kan ik heel dramatisch doen, maar het vervangen van de condensator ging best soepel. De nieuwe condensator was weliswaar aanzienlijk groter dan de oude, maar door de ruime opzet op de PCB was er ruimte zat.
Omdat ik de afgelopen decennia per ongeluk iets heb geleerd van alles wat ik fout heb gedaan, monteerde ik de printplaat weer en testte de soundbar vóór ik alles weer in elkaar schroefde. En… het heerlijke geluid van een klikkend relais en een display dat aangaf dat de Yamaha er klaar voor was. Tijd om alles weer in elkaar te zetten dus.
Omdat ik nog moed moest verzamelen om het bakbeest naar beneden te zeulen en omdat ik toch geen sociaal leven heb besloot ik de Yamaha op mijn werkkamer te beluisteren met een CD-speler. Hmmm…. Dat was toch minder dan indrukwekkend. De kleine Missions die ik net had aangesloten klonken aanzienlijk beter. Het kan wel hard, dat dan weer wel.
Toch maar naar beneden om hem te installeren onder de TV, zoals Yamaha het bedoeld heeft.
Dat ziet er enigszins kolderiek uit. Ik heb niet de allerkleinste TV, maar de soundbar steekt toch nog uit. Maakt het geluid dat goed? Nou, in eerste instantie niet. Zeker, het klinkt veel beter dan de luidsprekertjes in de TV, maar ik was toch niet onder de indruk. Maar er is hoop! In samenwerking met de microfoon kan de Yamaha zichzelf afstellen voor optimaal geluid. Zo gezegd, zo gedaan. Na en heleboel interessante geluiden, variërend van de lokroep van een alien tot het geluid van iemand die uit alle gaten tegelijkertijd leegloopt (sorry), meldde het display dat-ie er klaar voor was.
Hoopvol ging ik zetten en… nou, dat valt zeker niet tegen! Muziek (streaming) klinkt beter over de ‘grote set’, maar zeker niet verkeerd. Gewone TV-programma’s klinken zeker beter, maar de Yamaha presteert toch op zijn best met films. In de stand ‘5 beams’ weet-ie een hele aardige surround ervaring neer te zetten. Je mist wat laag bij explosies en geluidseffecten die achter je zouden klinken zijn het net niet helemaal, maar al met al ben ik toch wel onder de indruk. Wat mij betreft een blijvertje. En dus borg ik mijn trouwe soldeerbout en schroevendraaier weer veilig op. Maar niet te ver, want het volgende avontuur roept alweer!
The Sweet Spot 