Shine on you crazy diamond

Voor alles moet een eerste keer zijn, en vandaag waag ik mij op het terrein waar normaliter alleen de grootste popkenners komen: een concertrecensie. En dan meteen over een niet geheel onomstreden artiest: Roger Waters, ex-zanger en -bassist van het veelbelovende bandje Pink Floyd.

Laten we meteen de olifant in de kamer maar neerschieten (niet echt natuurlijk, dat maakt zo’n rotzooi): politiek. Er zijn heel wat muzikanten politiek geëngageerd, en ze gebruiken hun muziek en concerten om hun mening te ventileren. Zo ook Roger Waters. Hij doet dat echter wel wat veel en ook de mening die hij uit is niet geheel salonfähig. Met de kernboodschap kan niemand het oneens zijn lijkt me: wereldvrede, nucleaire wapens de wereld uit, stoppen met het vernielen/vervuilen van onze mooie planeet, rechten voor iedereen… Het vingertje van meneer Waters is daarbij wel wat selectief gericht op Westerse landen en Israël. Gedeeltelijk terecht, maar jammer dat kritiek op Rusland, China, Noord-Korea en terrorisme ontbreken. ‘Ze’ (de machthebbers, wie dat dan ook precies mogen zijn) doen alles fout en ‘we’ zijn onschuldige slachtoffers. Dat wordt visueel op grote schermen tijdens het concert vaak, heel vaak, in woorden en beelden herhaald. Je zou bijna het woord ‘propaganda’ in de mond nemen.
In Polen cancelde Waters zelf een aantal concerten vanwege de ophef over zijn meningen, in Frankfurt werd het concert gecanceld door de gemeente. In Nederland stond het CIDI paraat, hoewel cancelen ze dan weer een stap te ver ging.

Zo, nu even snel de olifant wegslepen en dan gaan we aan de echte recensie begonnen. Pink Floyd is niet geheel onbekend en heeft een trouwe schare fans. De shows waren visueel altijd indrukwekkend (ik heb ze nooit live gezien) en Roger Waters solo zet die lijn door. Toen de aankondiging voor de This is not a drill-tour kwam besloot ik dat ik dat wel eens wilde meemaken. Een kaartje kopen ging gelukkig sneller dan verwacht en daar begon het grote verheugen.

Nou ja, tot ik wat politieke statements van Waters tegenkwam. Niet helemaal mijn smaak, sterker nog: helemaal mijn smaak niet. Dus besloot ik mijn kaartje, met tegenzin, op TicketSwap te zetten. Maar misschien vroeg ik teveel (ik wil ook wat verdienen!), of er waren teveel mensen die hun kaartje aanboden, en eigenlijk wilde ik hem toch ook weer wel zien. Dus: kaartje weer uit de verkoop gehaald.

En toen brak De Dag (nou ja, avond) aan. Omdat ik lui ben had ik een plaats gereserveerd in een aanpalende parkeergarage bij Ziggo Dome. Net als 17.000 anderen. Van de langste avondspits tot nu toe heb ik niets gemerkt, het geluk was met de dommen blijkbaar. Dus, ruim op tijd, meldde ik me op mijn zitplaats op de tweede ring. Dat was toch iets hoger dan verwacht (ik was tot dan toe alleen in de zaal zelf geweest). De vraag was dan ook of ik naar beneden zou vallen alles wel goed zou kunnen zien.

Op het in het midden van de zaal geplaatste podium stond een soort kruis van beeldschermen, ruimte voor een band leek er niet te zijn. Interessant. En toen dimden de lichten en kwam er twee dienstmededelingen: Of je je mobieltje wilde uitzetten (dat deed uiteraard niemand) en dat wie voor Pink Floyd kwam maar niet voor politieke meningen maar op wilde fucken naar de bar. Dat deed ook niemand trouwens.

En toen begon de muziek. Geen band te zien, wel beelden op de schermen. Na Comfortably Numb werden de schermen opgehesen en was de band te zien. Dat bleef de rest van het concert zo, maar omdat het podium in het midden stond Waters (en de rest van de band) continu met zijn rug naar de meerderheid van het publiek. Dat werd deels gecompenseerd door de schermen, maar heel gelukkig was het niet. Ik had geluk: Waters (en de nogal fotogenieke achtergrondzangeressen) kwamen veel aan onze kant van het podium.

Nu moet ik, als erkend nerd, natuurlijk iets zeggen over licht en geluid. De korte samenvatting: uitstekend. Ietsje langer: het geluid was prima, had misschien ietsje zachter gekund, maar alles was mooi in balans, goed verstaanbaar, solo’s waren mooi in verhouding. Genieten dus. Ook de rest van de show was prima. Goede belichting, de volgspots volgden goed, het beeld van de schermen was uitstekend en het camerawerk voor de live-beelden was ook prima. Later in de show werden ook nog lasers en rook ingezet. En, als extraatje, een vliegend schaap bij het nummer Sheep en later in de show nog een vliegend varken. Als ik een puntje van kritiek mag noemen: het vele gebruiken van de schermen en de (mooi gemaakte) animaties leidden wel een beetje af van de band zelf. Dat had wat mij betreft net iets minder gemogen, hoewel het wel spectaculair was.

De muziek
Daar kwamen we tenslotte voor, tenminste, ik wel. En er was gelukkig, tussen alle beelden en politiek door, veel van. En strak. Met de band is helemaal niets mis, goede muzikanten die volgens mij geen noot gemist hebben. Veel oud werk van Pink Floyd, bijna de hele B-kant van Dark side of the moon werd integraal uitgevoerd. Minus The great gig in the sky helaas, hoewel ik me kan voorstellen dat dat misschien net wat teveel gevraagd was voor de rondborstige zeker getalenteerde zangeressen. Ok, één politiek incorrecte opmerking mijnerzijds dan: ik zal een meter of 50 van het podium hebben gezeten, maar zelfs op die afstand was het decolleté van een van de dames niet te missen.

Hoogtepunt voor was Wish you were here. Begin van de week moest ik onverwacht afscheid nemen van een studiemaatje (longkanker), dus ik moest stiekem even een traantje wegpinken. Shhtttt, niet verder vertellen…
Waters was beter bij stem dan ik had verwacht (79 jaar), hoewel hij sommige hoge partijen door de gitarist en/of de zangeressen liet doen. Ook liet hij Money helemaal aan zich voorbij gaan, dat werd gezongen door de gitarist. Ik had niet het gevoel dat hij veel speelde op zijn basgitaar, er was niet voor niets nog een bassist. Verder pakte hij af en toe een akoestische gitaar en speelde geregeld op de piano. Daar was trouwens niets mis mee.

Ik vraag me trouwens af of ik de enige was die de ironie inzag van het feit dat hij, tijdens het nummer Sheep, het hele publiek probeerde te laten blaten als een schaap. Het grootste deel deed dat ook braaf. Ach ja, QED.

Naast het werk van Pink Floyd was er wat solowerk van Waters zelf, waaronder twee nummers van zijn nog te verschijnen album The bar. Prima te pruimen moet ik zeggen, met name het laatste nummer Outside The Wall in een akoestische uitvoering kan mij wel bekoren.

En dus… Gelukkig geen tirades, wel een strakke, technisch bijna perfecte show die soms wat muzikale ‘bite’ mist. Ik ben blij dat ik gegaan ben. Shine on, you crazy diamond!