Roestbakken en spuitcabines

Vandaag een verhaal over opoffering en heldenmoed, moed en glorie en menselijk vernuft. Waar? Niet hier, ik denk op Netflix of zo. Ik ga het hebben over een verwaarloosde Sony ST-5950SD tuner en mijn pogingen hem wat op te knappen.

Radio gaga

Vandaag ga ik pogen een blik in de toekomst te werpen. Nee, niet op de komende staatsloterij – als ik dat zou kunnen zou ik het niet hier melden én zou ik iemand inhuren die deze postings voor mij schreef – maar op mijn misschien wel favoriete medium: radio.

De Sony tuner die niet ontplofte (en ik heb het geprobeerd)

Het regent, dus ik heb weer wat tijd over om de interwebs te vervuilen met quasi-technische praatjes. Zullen we een gok doen? Dit verhaal start waarschijnlijk met ‘Ik was in de kringloop aan het snuffelen en toen…”

Hallo, hallo, wie stinkt daar zo?

Het mannetje van de radio. Veel mensen zullen dit rijmpje kennen, maar wie wist dat het de slagzin van het gelijknamige hoorspel was en bedacht door Willem van den Hout? Juist, dat valt me niet tegen. Ik ga het dus over radio hebben, meer in het bijzonder de ‘tuner’ zoals die door audioten wordt genoemd. Nog steeds een grote liefde van mij. O.k., één korte anekdote nog. Toen ik jong was en op de middelbare school zat was ik ook al gek van audio en iets minder op school. Tijdens de meeste lessen zat ik dan ook dingen te doen zoals luidsprekers ontwerpen en tekenen. En naar meisjes te kijken, maar daar snapte ik nog minder van dan van luidsprekers. Hoe dan ook, op een dag, tijdens scheikunde, was ik weer eens met van alles bezig behalve scheikunde. De betreffende leraar, Hans Hering, was een beschaafde man die mij in plaats van een meer dan terechte oorvijg het advies gaf om te solliciteren bij de pas gestarte lokale omroep. Dat heb ik gedaan, en na een paar jaar als technicus gewerkt te hebben werd ik regisseur en uiteindelijk kwam ik op die manier op de School van de Journalistiek terecht. Zo zie je maar weer…